Soms voel je het.
Een zachte stem van binnen die zegt: Dit project gaat hem niet worden.
Je hebt alles geprobeerd.
Gesprekken gevoerd.
Aanpassingen gedaan.
Nog wat extra energie erin gegoten.
En toch blijft het resultaat uit.
Alsof je water in een lekke emmer blijft gieten.
En dan komt die vraag.
Moet ik stoppen?
Maar iets in je zegt: kom op, nog één poging.
Nog één overleg.
Nog één keer uitleggen wat je al honderd keer zei.
In de hoop dat het dan verandert.
De belangen zijn groot.
En stoppen voelt als verliezen.
En verliezen? Dat doet pijn. Pijn die we liever vermijden.
Dus gaan we door. Blijven we fixen. Repareren. Op hoop van zegen.
Maar dat kost je meer dan je denkt.
En zelden leidt het tot het resultaat dat je hoopte.
Wat helpt?
- Luisteren naar dat onderbuikgevoel, dat allang wist: zo kom je er niet.
- Er woorden aan geven. Uitspreken tegen anderen dat je muurvast zit.
- En jezelf toestaan om te verkennen wat er mogelijk wordt als je loslaat.
Niet meteen stoppen. Je systeem heeft veiligheid nodig.
Zodat je helder kan nadenken. Dus stel het besluit nog even uit.
En gebruik die tussenruimte om te onderzoeken.
Niet: óf doorgaan óf stoppen. Maar alles daartussen.
Misschien ligt de oplossing in samenwerken.
Of in een andere aanpak.
Of simpelweg in niets doen.
Het ontwikkelen van alternatieven is voor je brein een veilige manier om overzicht te krijgen.
Dat vormt de basis voor een goed besluit.
Als het lukt om voorbij de kramp van ‘dreigend falen’ te bewegen, dan ontstaat er iets nieuws.
Dan voel je weer ruimte. En dan komen waarschijnlijk de mogelijkheden vanzelf naar je toe.
Spelen met het idee om te stoppen, wordt dan het begin van iets wat wel werkt.
Meer lezen?
Wil je meer van dit soort artikelen lezen? Onder blog staan al mijn artikelen. Of je kan je gegevens hieronder achterlaten, dan stuur ik je eens per 2 tot 4 weken een update met daarin mijn nieuwste blogartikelen. Voel je vrij om mijn updates eens uit te proberen (je hebt je namelijk zo weer afgemeld).
Recente reacties